Dit was zo mooi, dat het bijna niet op papier te zetten is… Maar ik ga het toch proberen.

Het idee ontstond in de zomer van 2022. Van mijn sponsor Wielervoeding.nl mocht ik één of meerdere ultra-events kiezen om te gaan lopen. Een 5-daagse ultra in de Wadi Rum-woestijn trok mijn aandacht. Maar omdat ik nog nooit een meerdaagse wedstrijd had gelopen, besloot ik eerst voor een tweedaagse te gaan op de Azoren. Dit was een geweldige ervaring en dit smaakte naar meer. Een week na de Azoren schreef ik me in voor Jordanië.

Voorbereiding

Hoe bereid je je voor op 220 kilometer hardlopen door een woestijn? Dat vroeg ik me ook af. Maar natuurlijk vertrouwde ik blind op mijn trainster Grete. Nadat ik in mei de wedstrijd op de Azoren had gelopen heb ik tot halverwege juli met name aan ‘onderhoud’ gedaan. Ik ging wat meer fietsen en deed nog altijd 4 looptrainingen per week en 2 keer per week krachttraining. Met als kers op de taart nog de Gravel X-Treme in de extreme hitte begin juli.

Half juli ging ik weer meer specifiek trainen. Iets langere duurlopen, lopen in de warmte tijdens de zomervakantie en ook wat aanvulling qua fietsen. Week in week uit veel volume en weinig tot geen pijntjes. Ik deed 1 duurloop van 3 uur over het strand en bedacht me toen dat het toch wel echt heel erg zwaar was, lopen door los zand..

De laatste twee weken voor vertrek werd het fors kouder in Nederland. Om toch gewend te blijven aan warmte liep ik toen al mijn trainingen met extra kleding. Ik sta nu zeker bekend als de dorpsgek van Wijbosch. De laatste test was nog een 15 kilometer op hoog tempo 1,5 week voor vertrek terwijl het echt warm was. Dit ging super, dus ik was er klaar voor!

Jordanië, de dagen voor de wedstrijd

Op donderdagavond 28 september kwam ik aan in Amman. Na mijn taxirit checkte ik in bij mijn hotel. Een Belgische deelnemer, Tim, was ook al gearriveerd en we dronken samen nog even wat. Op vrijdag ben ik samen met hem en nog een Engelse deelnemer op excursie geweest naar de Baptism side en de Dode Zee. ’s Avonds ging ik heerlijk uit eten met een leuke groep mensen. Zaterdag ben ik Amman nog in gegaan waar ik heerlijk heb geluncht in ‘Rainbow Street’ en ’s avonds hebben we weer heerlijk gegeten met ongeveer 50 deelnemers aan de Ultra.

Zondag: vertrek naar de woestijn!!

Zondagochtend werden we allemaal verwacht in een grote zaal in het hotel waar al onze tassen werden gecheckt. We mochten maximaal 18 kilo bagage meenemen. Echt alles moest je zelf meenemen. Slaapspullen, kleding, sportvoeding en de rest van het eten voor de hele week. Het was echt een uitdaging om het binnen de 18 kilo te houden. Na de controles vertrokken we met de bus naar de woestijn, een rit van ongeveer 5 uur. Het laatste gedeelte werden we overgeheveld in Jeeps. Het signaal op onze telefoons viel weg (RUST) en we arriveerden op het kamp.

13 ‘tenten’ (4 palen met een doek) waarin 12 deelnemers konden liggen. En de omgeving was prachtig. Niet alleen zand, maar ook indrukwekkende rotsen. Ik voelde toen al de ontspanning in mijn lijf, die ik eerlijk gezegd niet zo heel vaak zo voel. We gingen echt back to basic. Geen douches, geen normale toiletten, geen spiegels, geen telefoon. Alleen een grote groep hele leuke mensen. Ik sliep die nacht echt verrassend goed en voelde me goed.

Maandag: de 1^e etappe!

Eindelijk was het zo ver: de eerste etappe! Met een rugzakje (Arch Max) met ongeveer 3,5 kilo aan (verplichte) uitrusting stond ik klaar voor de start. Om 7 uur klonk het startschot. Het was een ‘snel’ parcours van 40 kilometer en ongeveer 500 hoogtemeters. En relatief weinig echt zacht zand. Ik ging er als een idioot vandoor, vond een comfortabel tempo en het ging heerlijk. Iedere 7 kilometer was er een checkpoint waar ik mijn drinken kon bijvullen. Ik liep bijna de hele etappe als 1^e vrouw en 3^e overall. 5 kilometer voor het einde kreeg ik de nummer 2 in het vizier (de plaatselijke favoriet) en daar rende ik voorbij. Boven verwachting finishte ik deze dag als 1^e vrouw en 2^e overall! In een tijd van 3:18.

Daarna: drinken, drinken, drinken en goed energie aanvullen. Het was me gelukt om erg goed te eten tijdens het lopen. Ik nam met name gels (BYE Pro Fruit gels en Xendurance gels) en gummies (Lightning Endurance Cola Bottles, GoldNutrition Jelly Bars en Cliff Blocks). Qua drinken naam ik de tabs van Powerbar. Deze zitten in een handig klein kokertje en ik kon daardoor onderweg steeds weer nieuwe sportdrank maken.

Van de organisatie kregen we echt alleen water en heet water. Mijn eten bestond dus – naast sportvoeding - uit Noodles en gevriesdroogde maaltijden. Daarnaast had ik voor elke dag een herstelshake bij me.

Dinsdag: de 2^e etappe!

Na een prima nachtje slaap stond de 2^e etappe op het programma waarbij we wel even kennis gingen maken met de zware stukken door het zachte zand van de woestijn. 39 kilometer en weer ongeveer 500 hoogtemeters stonden op het programma. Ik nam weer mijn vaste ontbijtje, (BYE All in one Sport Breakfast) en ging naar de start. Ik startte weer vrij hard om met de top 3 mee te rennen, maar liet de eerste 2 al vrij snel lopen en bleef doorgaan op een comfortabel tempo. Het ging goed, ik voelde me sterk. Ik kon goed eten en drinken en de kilometers vlogen voorbij. Het was prachtig. Zo mooi. Loslopende kamelen, geweldige rotsen. Ik voelde me ondanks de inspanning echt extreem ontspannen.

18 kilometer voor de finish zag ik de nummer 2, de winnaar van de vorige dag. Ik ging bij hem in de buurt lopen en hij deed (over)duidelijk zijn best om me voor te blijven. Ik zag dat hij het moeilijk kreeg en bleef dichtbij. De laatste 3 kilometer gingen bergop en ik voelde me ineens weer erg goed. Ik rende van hem weg en werd 2^e! 

Eerst had ik het nog niet helemaal door, maar toen bleek dat ik klassementsleider was! Dit was niet helemaal de bedoeling, maar wel echt ontzettend tof. Nummer 1 van iedereen! Los van de blijdschap die ik voelde over mijn prestatie voelde ik me vooral heel erg relaxed. Het was daar zo ontzettend fijn. Geen telefoon, dus volop tijd en ruimte voor goede gesprekken. Ik kreeg al vrij snel een band met een aantal superleuke mensen waar ik nu nog steeds contact mee heb.

Woensdag: de 3^e en langste etappe

De eerste 2 etappes hadden hetzelfde start- en finishpunt. De 3^e etappe ging van A naar B. We moesten dus ’s ochtends al onze spullen inpakken. Omdat het erg heet zou worden en de organisatie niet wilde dat een groot deel van de lopers erg laat zou finishen werd er in 2 groepen gestart. De meest langzame lopers startten om 5 uur en de rest om 6 uur. Ik zette geen wekker omdat het over het algemeen nogal een lawaai was ’s ochtends. Ik schrok dan ook nogal toen ik om 5:10 pas wakker werd… Na een snel ontbijt, het laten behandelen van mijn blaren en supersnel inpakken stond ik net op tijd om 6 uur klaar! 56 kilometer en 800 hoogtemeters en veeeeeeel meer zacht zand stonden op het programma. Ik ging toch weer wat te hard van start en kreeg het best moeilijk op de eerste lange klim met heel veel zacht zand. Ik denk dat ik mezelf daa iets te hard gepusht had, want ik had echt enorme zere benen daarna.

Ik probeerde wat terug te schakelen qua tempo en halverwege kwam Benjamin mij voorbij, die ik had ontmoet op de Azoren. Ik besloot bij hem aan te haken. Gelukkig zaten we qua tempo redelijk op 1 lijnen en samen sleepten we elkaar door de laatste 25 kilometer. Het was zwaar, het was echt bloedheet. Iedere 7 kilometer dronk ik minstens een liter en ik bleef dorst houden. Hand in hand kwamen we als 4 en 5 over de streep. Ik zakte 1 plekje in het overall klassement naar een 2^e plaats. Het kamp werd nog opgebouwd en tot die tijd lag ik naast een rots in de schaduw. De kilometertjes begonnen te tellen in mijn lichaam.

Donderdag: de 4^e etappe

Nu de vermoeidheid wat begon toe te nemen werd het slapen juist wat lastiger. Omdat ik iets minder goed herstelde bleef mijn hartslag wat hoog waardoor slapen moeilijk werd. Daarnaast dacht ik ’s nachts veel aan mijn 2 meiden en miste ik ze enorm. Donderdag besloot ik om direct vanaf de eerste meters echt een eigen tempo te kiezen waarbij ik me comfortabel zou voelen. En dit werkte. Ook deze etappe was weer lang, 47 kilometer, en ruim 700 hoogtemeters. De stukken bergaf vloog ik, de stukken bergop en door los zand probeerde ik echt zo comfortabel mogelijk te blijven lopen. Het was weer echt heel erg warm (tussen de 35 en 40 graden). Ik finishte die dag weer als 1^e vrouw en nu 7^e overall. Niet mijn beste resultaat maar wel met een beter gevoel dan de dag ervoor. Wel begon ik een vreemd pijntje in mijn linkerbeen te voelen vanuit mijn heup en lies. Ik maakte me er nog niet teveel zorgen om. Nog maar 1 etappe! Ik zakte in het klassement naar een 4^e plek, maar stond nog steeds 1^e bij de vrouwen.

Vrijdag: de 5^e en laatste etappe!

Na weer een vrij slechte nacht werd ik vrijdagochtend wakker met best veel pijn aan mijn heup en been. Toen ik probeerde uit bed te stappen voelde ik het direct. Ik kon mijn been nauwelijks nog heffen. Een piepklein beetje paniek voelde ik toen wel. Het zou een vrij ‘korte’ etappe zijn van 38 kilometer, maar met een niet werkend been is dat best lang. We startten direct in heel los zand en ik voelde dat het echt foute boel was. Ik kan best kort zijn over de rest van deze etappe: het was echt afzien. Ik had enorm veel pijn. Het was dat ik mijn klassement wilde redden, anders was ik uitgestapt. Onderweg kreeg ik gelukkig wel wat pijnstillers, maar het bleef moeilijk. Met hangen en wurgen kreeg ik het voor elkaar om die dag toch nog als 2^e vrouw en 12^e overall te finishen.

Uiteindelijk won ik het eindklassement bij de vrouwen en werd ik 5e overall!

Ik was echt enorm blij en trots op mijn prestatie. We vierden dit met bier en een barbecue. Iedereen was enorm uitgelaten en het was een hele mooie avond.

Laatste dagen

Op zaterdag bezochten we met de hele groep nog de verborgen stad van Petra. Ik kon niet echt makkelijk lopen. Maar het was echt een topdag. Om 8 uur ’s avonds arriveerden we weer in het hotel waar ik mezelf voor het eerst in een week weer eens in de spiegel zag. Eindelijk die welverdiende douche. Volledig onherkenbaar ging ik naar het eindfeest waar iedereen echt helemaal los ging. Zondag bezocht ik samen met Sheena nog een aantal mooie plekken in Amman en ik vloog ’s avonds weer terug naar huis waar ik eindelijk mijn 2 mooie kleine meiden weer kon knuffelen.

Het was prachtig, het was intens en het was superzwaar. Een herinnering waar ik voor altijd met een glimlach aan terug zal denken.